Wiersze stacjonarne

O autorce:
Anna Nasiłowska jest poetką, autorką prozy i profesorką literatury. Debiutował wierszami w miesięczniku „Nowy Wyraz” w 1977 roku, a następnie opublikowała blok wierszy na łamach „Poezji”. Przez kolejne lata uprawiała krytykę i pisała także o poezji. Długo dojrzewała do tego, by powrócić do pisania wierszy, początkowo w formie prozy poetyckiej z wykorzystaniem efektów poetyckich, na przykład w książce „Domino. Traktat o narodzinach” (1995), „Księga początku” (2002), „Czteroletnia filozofka” (2004) i „Wielka wymiana widoków” (2008) – album łączący prozę poetycką z autorskimi fotografiami. Pierwszy tom poetycki „Żywioły. Wiersze i prozy poetyckie” ukazał się w 2014 roku, a następnie „Ciemne przejścia” (2018), oba nakładem Staromiejskiego Domu Kultury w Warszawie. W 2011 ukazał się tom „Sztuczne światła” (PIW) Zbiór „Wiersze stacjonarne” przynosi między innymi utwory napisane w okresie choroby w 2023 roku.
Anna Nasiłowska jest także autorką czterech biografii, których bohaterami byli Jean-Paul Sartre i Simone de Beauvoir, Ryochu i Yoshiho Umeda, Maria Pawlikowska-Jasnorzewska oraz Sławomir Mrożek. Jej „Historia Literatury polskiej” została opublikowana w Stanach Zjednoczonych w tłumaczeniu Anny Zaranko. Przygotowywane jest nowe polskie wydanie tej pracy. Od 2017 jest prezeską Stowarzyszenia Pisarzy Polskich.

O książce:
Życie nas doświadcza, zaskakuje, ale i nęci. Wiersze stacjonarne Anny Nasiłowskiej są przykładem zwielokrotnienia perspektywy zaobserwowanych sytuacji i łączenia ich z refleksją. Przekaz jest nasycony wnikliwością i uważnością, co sprawia, że dajemy się uwieść sensualnym odczuciom. Z zainteresowaniem towarzyszymy w dokuczliwych chwilach „zatrzymania” podczas pandemii, choroby, szpitalnych pobytów, gdzie poczucie humoru i empatia stają się łącznikami tego codziennego, międzyludzkiego ciepła i przeżywania. Ale w tle pulsuje coś głębszego, jeszcze bardziej bolesnego: wojna w Ukrainie, tragedia na granicy białoruskiej, narastające napięcia społeczne. Nasiłowska nie pozwala odwrócić wzroku. Pokazuje jak trudno pogodzić się z bezsilnością, jak bolesne jest zderzenie ze światem, który coraz częściej traci swoje człowieczeństwo.
Lucja Dudzińska