Kanapa na rynku

Wiersze Dorty Jagić mieszczą się w najlepszej światowej poetyckiej
tradycji, są buntem wobec świata, który poetka bacznie obserwuje, by
nadać mu nowy, słowny wyraz. To głos ludzi niekochanych, samotnych,
tułających się po hotelowych i sublokatorskich pokojach małych miast,
których drobnomieszczańska atmosfera sprawia, że trudno w nich
oddychać. Ich odrzucenie jest bliskie temu, jakie dzisiaj próbują w
swych niemych demonstracjach wypowiedzieć młodzi „oburzeni” na całym
świecie. W tej poezji sacrum miesza się z profanum, przy czym
odwołania do sacrum są dyskretne, czasami nawet jakby wstydliwe. Rzecz
w tym, że chociaż wszyscy jesteśmy na świecie po trosze nomadami,
sublokatorami, przechodniami – i świat, i życie są fascynujące.
Wewnętrzna energia wierszy Dorty Jagić podpowiada, że warto podjąć
próbę zrozumienia świata poprzez refleksję, że wolność nabiera
wartości, gdy dostrzega własne ograniczenia. I gdy kocha się życie.