Nic dwa razy Nothing twice

Projekt, będący rozwinięciem koncepcji Tadeusza Kantora, nie tylko odnosi się do idei obiektów ready-made czy sztuki zapożyczenia, ale podejmuje również takie tematy jak archiwizacja, czy kolekcjonowanie tzw. sztuki żywej. Motywem przewodnim była materialność performansu, teatralizacja samej przestrzeni wystawienniczej, a także kwestia przedmiotu teatralnego oraz roli, jaką dzisiaj przypisują mu artyści.

Ekspozycja miała charakter mise-en-scène, gdzie poszczególne obiekty stworzyły rodzaj kolażowej instalacji. Niektóre prace zaprezentowane na wystawie to bezpośrednie nawiązanie do historii teatru, jak choćby kurtyna wykonana przez Ullę van Brandenburg, czy instalacja Jima Shawa wykorzystująca horyzont teatralny. “Nic 2 razy” otwiera Maszyna aneantyzacyjna, obiekt Tadeusza Kantora (spektakl “Wariat i zakonnica”, 1963), który pełni rolę łącznika pomiędzy kolekcją a wystawą sztuki współczesnej.