Kronos 3/2020 Luter

Nie jest czymś oczywistym wiązać ruch religijny, nawet najbardziej kontestatorski, z nowoczesnością, a w szczególności z jej osobliwym pokłosiem: sekularyzacją. Pozornie wiąże się ona bowiem raczej z ateizmem i areligijnością, szkaradnego karła teologii spychając wstydliwie pod stół, sprawiając przy tym wrażenie zupełnie transparentnej świeckości. Tym bardziej nie jest czymś oczywistym uznać Lutra za jej fundatora. Taylor, Löwith i Habermas w swych genealogiach nowoczesności nie poświęcają Lutrowi większej uwagi. Habermas zaczyna Filozoficzny dyskurs nowoczesności od Hegla, choć przecież bez Lutra nie byłoby Hegla. Sam Hegel w swej monumentalnej historii filozofii też nie uznaje Lutra za godnego uwagi. Nie jest on zatem oczywistą figurą w panteonie twórców nowoczesności. Pod wieloma względami był on z dzisiejszej perspektywy zupełnie nienowoczesny. A jednak w roli twórcy nowoczesności został, nolens volens, obsadzony.

[Spis treści]

PREZENTACJE
Marcin Luter, Dysputa heidelberska
Marcin Luter, Czy zdanie „Słowo ciałem się stało” jest prawdziwe z filozoficznego punktu widzenia?
Marcin Luter, Dysputa o człowieku
Martin Heiegger, Seminarium na temat Dysputy o człowieku Lutra

ESEJE
Reiner Schürmann, Wizyta u Heideggera
Reiner Schürmann, Luter: źródło nowożytnej samoświadomości
Søren Kierkegaard, Dzienniki. Fragmenty o Lutrze
Henry Corbin, Philosophia crucis
Andreas Urs Sommer, Sztuka samodzielnego myślenia

LITERATURA
Bronisław Świderski, Czy literatura syci? O noweli Karen Blixen
Bronisław Świderski, Miłość na starość. Powieść

ARCHIWUM FILOZOFII POLSKIEJ
Leszek Kołakowski, Człowiek, który stworzył nowoczesność

ANTYKWARIAT
Piotr Nowak, Śmierć nadchodzi z Niemiec

RECENZJE I POLEMIKI
Jan Tokarski, Po przeżyciu