Wiersze i śpiywki Roberta Burnsa. Ze ślonskimi translacyjami od Mirka Syniawy

ZE WSTYMPU MIREK SYNIAWA

Niyjedyn możno mi powiy: dyć kaj Szkocyjŏ, chopie, a kaj Ślōnsk? Jŏ se atoli myślã, że kej w Szkocyji sōm Morawy (dŏwnymu krōlestwu Moray, w kerym rzōńdziōł krōl Macbeth, łacińske krōniki dŏwały czynsto miano Moravia), to i na Ślōnsk musi być tamstōnd niydaleko. I jak czytōm jedyn abo drugi Burnsōw wiersz, to widzã, że Szkot niy jyno mŏ take same poczucie humoru jak Ślōnzŏk, ale tyż tak jak Ślōnzŏk niyrŏd mŏ zazbyt ugrzeczniōnõ, zazbyt „ulizanõ” gŏdkã. Jak już mŏ co pedzieć, to żŏdyn rŏz na ôkōłki, a dycki prosto do ôcz. I zdŏ mi sie, że te poczucie humoru do kupy z chropatościōm gŏdki to je dobry pōnkt wyjściŏ do szukaniŏ tego, co Szkot mŏ ze Ślōnzŏkym spōlnego.

Szkockie posłowie - Hamish MacDonald

Angielskie posłowie - Tomasz Kamusella


ROBERT BURNS(1759-1796), szkocki poeta narodowy

Mojōm piyrszōm ambicyjōm było i mojim nojmocniyjszym pragniyniym je niyś uciechã mojim kamratōm, prostym ludziōm z wiŏsek, tak dugo, jak dugo gŏdka i zwyki, co ciyngym sie zmiyniajōm, pozwolōm im spokopić mojã poezyjõ i sie ś niōm radować.


 

JYMU NOJMIYLSZY JE ÔN SŌM

 

Je w mieście młodziyniec, gryfny na wejzdrzynie,

Kejby sie wykludziōł, frelki by to żgło;

Szwarny i szykowny, niy zazbyt frechowny,

Z natury lukaty włos na gowie mŏ.

 
Czŏpka na ciymiyniu w tym światłym ôdciyniu,

Co szaket, a westa biŏluśkŏ jak śniyg,

Modre zoki nowe, strzewiki tŏrkowe,

Na nich strzybne sznale – to dziepiyro szyk.

 
Kaj piykność i złoto, tam ôn ciyngym lŏtŏ;

Ausztojer, widoki – ja, to tyż mŏ syns,

Dyć kaj strzybło zwōni, tam nojwiyncyj gōni –

Nojpiykniyjszy klyjnot to dlō niego pyns.
 

Meg to niy je starka i mŏ gospodarkã,

A ôd Zuzki ôjciec mŏ ziymiã i dōm;

Nancy z wianym srogim tyż go ciyngym wŏbi,

Dyć jymu nojmiylszy z wszyjskich je ôn sōm.