Wewnętrzny głos miłości. Wędrówka od udręki do wolności

Wewnętrzny dziennik przejścia przez noc kryzysu - Wewnętrzny głos miłości H.Nouwena
W literaturze duchowej niewiele jest tekstów, które tak przejmująco, a zarazem z taką powściągliwością, odsłaniają intymne zmagania człowieka z własną kruchością, jak dziennik Henriego J.M. Nouwena, opublikowany pod tytułem Wewnętrzny głos miłości. Wędrówka od udręki do wolności. Nie jest to książka pisana z myślą o publikacji, lecz wewnętrzny zapis człowieka, który – zmagając się z rozpadem relacji, utratą sensu i głębokim egzystencjalnym lękiem – jednocześnie usiłuje uchwycić ostatnie nici nadziei.
Kiedy czytelnik sięga po ten tekst, wchodzi w przestrzeń, która rzadko bywa odsłaniana publicznie: przestrzeń ciemności, w której gasną nie tylko słowa modlitwy, ale także podstawowe przekonania o byciu kochanym, potrzebnym, o możliwości życia dalej. A jednak to właśnie w tej przestrzeni, przez miesiące duchowego wygnania, Henri Nouwen – teolog, psycholog, nauczyciel na Harvardzie i Yale, który ostatecznie wybrał życie we wspólnocie z osobami z niepełnosprawnością intelektualną – zapisuje słowa, które stają się dla niego codziennym drogowskazem: proste, surowe, nieraz jakby wypowiadane szeptem do samego siebie.
Nie ma tu łatwych rozwiązań ani duchowej emfazy. Jest za to wewnętrzna walka, w której modlitwa nie przychodzi z lekkością, a wiara nie jest oczywistością. W tekstach tych – jak sam Nouwen przyznaje – mówi nie tyle mistrz duchowy, ile człowiek, który próbuje przeżyć. To, co ostatecznie zostało zapisane, z biegiem lat nabrało jednak rysu uniwersalnego: stało się nie tyle spowiedzią, co subtelnym przewodnikiem dla tych, którzy w swojej wędrówce przez noc, chcieliby nie tyle usłyszeć odpowiedź, ile spotkać towarzysza drogi.
Wewnętrzny głos miłości to nie poradnik duchowy, lecz książka, którą czyta się tak, jak słucha się kogoś, kto mówi szeptem, ale każde jego słowo odbija się echem w sercu. To opowieść o tym, jak rozpadające się życie może – powoli, z bólem, ale i z łaską – zostać na nowo utkane. Nie przez spektakularne objawienie, ale przez cichą obecność i cierpliwą obecność Boga, którego głos – jak sugeruje tytuł – słychać nie na zewnątrz, lecz w głębi własnego wnętrza.