Ten garnek to mój Bóg

Kto by się spodziewał, że poezja skromna, prywatna, wyrastająca z drobiazgów cichego życia może mieć siłę wystrzału, który jeszcze długo będzie dzwonił w uszach oszołomionego czytelnika. Niektóre wersy z tego zbioru to ciosy, po których naprawdę trudno się pozbierać. Niby wszystko rozgrywa się tu pomiędzy stołem, krzesłem, garnkiem a wspomnieniami, ale Ewa Kaca udowodnia, że to wystarczy, że czasem mniej znaczy po prostu mocniej. Jeśli chcecie dostać w skórę, to “Ten garnek to mój bóg” to Wasza lektura na koniec lata.

nie przynoś mi bratków
na grób
podaj mi za życia kwiaty
nie chcę biegać
po polach Błękitu
i nie czuć
twojej ręki
i spojrzenia sobie w oczy
nie na krzyż
gdzie milczeniem
będzie zabity nasz dialog
na wieki
uśmiechnij się i popłyń
na fali dobroci
i dotknij tak
by nie było
o jeden gest
zbyt daleko