Wschód księżyca

Rodzimy się i trafiamy do kolorowych kołysek. Później tańczymy na ostrzu noża, a potem szukamy spokoju, który wyda owoce już w mniej kolorowych, wiecznych kołyskach. “Wschód księżyca” to krzyk w środku nocy, gdy krew buzuje w żyłach, a od tańca na ostrzu bolą nogi, serce, wątroba i mózg. Potrzebujesz endorfin, podróży po wyboistym świecie wewnętrznym? To nie ma na co czekać, bo te wersy płoną.

Sen

Gdybym złożył się na trawie
Krzyżem, niczym zbawca ludzi,
I krew spuścił z moich naczyń,
Natchnął ziemię nową maścią,
Co usłyszałbym o świecie?
Co mi cichy wiatr przyniesie?

Życie roślin, płyną soki.
Szemrze woda w kanalikach.
Dudni zwierzę w pancerzyku –
Małe, drobne, niebezpieczne,
Drażni z lekka moje uszy.

Pędy pną się po mej czaszce,
Oplatają dłonie, palce.
Z lekka jasne mrużę oczy,
Ciało składam pod ostoję.
Ściśnie mnie natury chwyt,
Legnie świadomości zaszczyt.

Opadam i spadam – po kosmicznej próżni.
Marzną i zamarzły lodem – drobne łzy.
Nic słyszę i ślepy, i już mnie nie boli,
Więc opadam dalej – bez siły i woli.

Szelest mrugających stóp –
Obcas, duży, mniejszy but.
Ludzie patrzą na wariata,
Co w trawiastym łożu trwa.

A mnie nie ma już dla świata.
Czymże w świecie byłem ja?

Jakub Razarenkow, urodzony 3 marca 2005 r. w Łomży, uczeń warszawskiego liceum. Interesuje się naukami przyrodniczymi, szczególnie astronomią. Pasję do pisania wierszy odkrył w 2021 r. Obecnie tworzy poezję osobistą, egzystencjalną, dzieli się w niej refleksjami dotyczącymi życia codziennego. Miłośnik zwierząt, muzyki alternatywnej i herbat z różnych zakątków świata.