Opowiastki dla dzieci – wierszem i prozą pisane

Książka dla dzieci zawiera 179 edukacyjnych  bajek  rymowanych od A  do Ż. Od „Autostrady” do „Życia bałwanka”. A także 20 tekstów prozą, również w układzie alfabetycznym.

Oto przykłady:  

,, Nieposłuszne myszki .

’’ Była sobie myszka mała, Co sobie w mysiej norce mieszkała, Skromna  ta nasza myszka była, O włosy mało dbała, Bo ich i tak niewiele miała, Ale mysi ogonek nosiła. Bawiła się z koleżankami, Co obok w norkach mieszkały. Razem do mysiej szkoły chodziły, Gromadką  , bo się bardzo lubiły. Nie lubiły tylko kota czarnego, Gdy im przebiegał drogę. Odczuwały wtedy wielką trwogę, Bały się , by nie stało się coś strasznego. Siedziały więc pod miotłą cicho, Aż sobie poszło , te czarne licho. A jak spod miotły wyszły , to aż piszczały. Bo że kot uciekł , się radowały. Tylko że nie chciały słuchać swej matki, Która też ich i przed człowiekiem przestrzegała . Więc ocalała ta jedna posłuszna myszka mała, A reszta powpadała w zastawione pułapki.      Kłótnia w kuchni     Razu pewnego, gdy gospodyni wyszła po zakupy do sklepu, w kuchni powstał hałas i rwetes niepojęty, bo zaczęły się kłócić kuchenne sprzęty.       Hałas był taki że sąsiedzi nie mogli wytrzymać i chcieli już policję wzywać. Pokrywka, garnek z patelnią na czele, to oni takiego harmideru narobili wiele. Bo garnek krzyczy.     – To ja tu jestem najważniejszy, bo gdybym zupy nie nagotował, to każdy by tu głodował, a pokrywka na to – ja tu z tobą garnku jestem parą, bo gdybym cię nie przykryła, to by uciekły wszystkie zapachy i co to za zupa by była?     Tu miseczki i talerze się odzywają. – No! Nas to chyba nie pominiecie, bo jak by można tę waszą zupę zjeść, wiecie?      Tutaj patelnia do sprzeczki się włączyła. – Ja tu jestem najważniejsza i swoją wartość znam, to ja najsmaczniejsze potrawy robię, bez podsmażania nie uda się żadne z dań.     – Ale, hola, hola, a mnie tu nie widzicie? – czajnik zniecierpliwiony się odzywa – ja tu też ważną rolę mam do spełnienia, bo to ja zagotowuję wodę, która jest potrzebna do herbaty czy kawy zaparzenia. I nie będę wcale cicho, najpierw sobie trochę poszumię a potem głośno zagwiżdżę, aż każdy, że jestem ważny zrozumie.       I tak się kłócili, tak się sprzeczały, że aż łyżki z szuflady powyskakiwały     – Co wy myślicie! – podniosły krzyk – że jak wy nagotujecie to już wszystko? A jak to gospodyni zje? Gdyby nie chochla i ja, we dwie, do pomocy sobie jeszcze weźmiemy noże i widelce, to razem sobie radę damy, bo my to sztućcami się nazywamy. Ja i chochla nadajemy się do zupy jedzenia, a widelec z nożem do kotleta krojenia.       Szklanki też cicho siedzieć nie chciały i na cały głos zabrzęczały.     – A wy co? Tak wszyscy się mądrzycie! A z czego się napiją domownicy? No! chyba nie z miednicy.     I nie wiadomo, jak ta gromada by się z sobą długo kłóciła, gdyby gospodyni z zakupami ze sklepu nie wróciła. A tyle tych zakupów miała, że każdemu coś do pracy dała.      Teraz to już wszyscy byli zadowoleni, bo wedle ważności nie byli ustawieni. A jak tak wspólnie pracowali, to gospodarzom smaczny obiad ugotowali. I szczęśliwy się czuł każdy, bo nikt tu nie był mniej, czy więcej ważny.