Psychoza czy opętanie

Autorzy książki ukazują kulturę jako scenę ludzkiego dramatu, skupiając się na doświadczeniach granicznych, które są opisywane jako psychoza, obłęd lub opętanie. W polskiej narracji psychiatrycznej, terapeutycznej i kulturowej rzadko podejmowany jest wątek psychopatologii rodzinnej, który dotyka kulturowego i religijnego tabu oraz zakazu mówienia o obłędzie.

W książce zwraca uwagę temat terapii ludzi wracających z wojny i sacrum wojny oraz problem „analnego” opętania. Analizowane są patologie w religii, kulturze i polityce, jak też problem psychozy tłumu, partycypacji mistycznej oraz systemu kontroli indywidualnego i zbiorowego Cienia w oparciu o figurę szatana.

Rozmowy wskazują na pozytywną rolę miłości i wolności w życiu człowieka – wzmacniają one jego sens. Przekraczając różne bariery u kresu swojej życiowej wędrówki, człowiek zbliża się do ojcowskiego i macierzyńskiego obrazu życia, także w archetypie Boga.