Eurazjatyzm na wspak Polscy tradycjonaliści przeglądają się w zwierciadle Eurazji i udają, że to nie oni

Książka mówi o Polsce, z Rosją – jej eurazjatyckim alter ego – w tle. Pokazuje, jak rozgałęzienie dziejów polskich – na nurt piastowski, który od XV wieku zanurza się w mało widoczną „historię długiego trwania”, oraz na kipiel jagiellońsko-sarmacką, z jej wirami wetowania, rokoszy i insurekcji, pnie się przez dzieje Polski aż do dnia dzisiejszego. I znów odradza „polski eurazjatyzm”, powodując, że pytanie o nowoczesność wciąż bije Polsce dzwonem.

To wybitna książka. Pozwala zrozumieć nie tylko Rosję (i carską, i leninowską), ale też współczesną Polskę. (…) Olbrzymia wiedza i skromność równocześnie to rzadkie i uderzające u Bratkiewicza połączenie. Rozumie on, czym jest autorytaryzm, w którym nieuchronne anarchiczne skutki tylko wzmacniają model władzy, który jest ich przyczyną!

Jadwiga Staniszkis

Wywody Bratkiewicza są w swej istocie pionierskie. (…) Autor nawiązał do najlepszej tradycji tych polskich historyków i socjologów, którzy w sposób odważny formułowali krytyczne oceny na temat naszych dziejów (…), do pisarstwa historycznego na miarę „szkoły krakowskiej” oraz takich pisarzy, jak Jasienica, Cywiński, Jedlicki, Król, Tazbir.

Adam Daniel Rotfeld

Hiperinteligentna analiza sarmackiej szarży na Europę i jej żałosnego załamania w starciu z realiami. Erudyta, praktyk polityki zagranicznej i uczestnik jej kluczowych wydarzeń, Bratkiewicz dał nam tekst polemiczny, mądry i wisielczo humorystyczny. Jeśli szukamy nie pokrzepiania serc, lecz rady, jak wyjść z nacjonalistycznego zapętlenia polskości w świecie, Eurazjatyzm na wspak jest lekturą obowiązkową.

Radosław Sikorski

Jarosław Bratkiewicz – urodzony w 1955 roku, ukończył z wyróżnieniem Instytut Spraw Międzynarodowych (MGIMO) w Moskwie. W latach osiemdziesiątych działał w podziemiu wydawniczym, między innymi w wydawnictwie „Krąg”. Od 1982 roku pracował w Polskiej Akademii Nauk, gdzie uzyskał stopnie doktora i doktora habilitowanego w zakresie nauk o polityce. Jego aktywność wspierali i ukierunkowywali tacy uczeni jak Jan Baszkiewicz, Jadwiga Staniszkis, Edmund Wnuk-Lipiński, Franciszek Ryszka czy Bronisław Geremek. Od 1991 roku pracował w Biurze Bezpieczeństwa Narodowego, a od 1992 roku w Ministerstwie Spraw Zagranicznych. Ambasador na Łotwie w latach 1996–2001. W latach 2010–2015 był Dyrektorem Politycznym MSZ.