Nasze dni wczorajsze

„W 1952 roku napisałam Nasze dni wczorajsze, powieść, w której moje postaci straciły zdolność rozmowy. Albo raczej – mówią do siebie, ale już nie w formie bezpośredniego dialogu. Znienawidziłam dialogi. W tej książce zostały one wplecione ściśle w tkaninę historii; w tkaninę o bardzo ścisłej osnowie, jak w robótce na drutach zbyt gęstej, przez co nie przepuszcza powietrza” – pisała Natalia Ginzburg w 1964 roku.

„Książka Nasze dni wczorajsze stanowi powieściowe pendant do najsłynniejszego utworu Natalii Ginzburg, autobiografii Lessico famigliare (Leksykon rodzinny). Także tutaj obserwatorką i sprawozdawczynią opisywanych wydarzeń jest młoda dziewczyna, która, jak się z początku zdaje, trzyma się z boku i nie do końca jest świadoma tego, co się wokół niej dzieje. Później jednak okazuje się, że w rzeczywistości jest duszą, czułą i dzielną, splotów uczuć, które wikłają się wokół niej.
W tej powieści głos prowadzący narrację, monotonnie i stałym rytmem, trwa w niedojrzałości, przyglądając się światu ze zdziwieniem, pozornie na niego niewrażliwy.
Natalia Ginzburg znajdowała szczególną przyjemność w konstruowaniu rodzinnych historii, którym nieodłącznie towarzyszą: dynamika uczuć i metamorfozy powiązań międzyludzkich, bogactwo charakterów, sympatie i antypatie obecne w życiu każdej prawdziwej rodziny. Są w nich wątki oczywiste i niespodziewane, rodzinna powszedniość oraz motyw niepowtarzalności i nieprzewidywalności dorastania, pokolenia za pokoleniem”.
Italo Calvino

Natalia Ginzburg (ur. w 1916 r. w Palermo, zm. w 1991 w Rzymie) – włoska pisarka, filozofka, działaczka społeczna zaangażowana w ruch antyfaszystowski. Laureatka prestiżowych włoskich nagród literackich: Strega w 1963 r. za powieść Lessico famigliare i Bagutta w 1984 r. za La famiglia Manzoni. W latach 30-tych była członkinią Włoskiej Partii Komunistycznej. Jej ojciec był Żydem, a matka katoliczką.
Młodość spędziła w Turynie, gdzie jej ojciec pracował na uniwersytecie. Jej rodzice byli niewierzący i wychowywali swoje dzieci w duchu ateizmu. Jej dom rodzinny był centrum życia kulturalnego, rodzice zapraszali intelektualistów, aktywistów i przemysłowców.
Ginsburg zadebiutowała w wieku 17 lat, kiedy to opublikowała swój pierwszy esej na łamach magazynu „Solaria”.
Podczas II wojny światowej wraz z mężem Leone, prowadzili działalność antyfaszystowską. Leone poddawany okrutnym torturom w więzieniu, zmarł w 1944 r. W 1942 roku pisarka opublikowała swoją pierwsza powieść; w latach 40-tych pracowała dla włoskiego wydawnictwa Einaudi w Turynie.
W latach 50-tych Ginsburg opublikowała większość swoich prac. Zawsze zabierała odważny głos w bieżących sprawach politycznych. W 1983 r. zastała wybrana do włoskiego parlamentu jako kandydatka niezależna.