Ludzie i rzeczy

Zofia Rydet (1911–1997) prace nad projektem znanym później jako Zapis socjologiczny rozpoczęła w roku 1978. Zbiór fotografii ludzi i zamieszkiwanych przez nich wnętrz rozrósł się do rozmiarów olbrzymiego archiwum, liczącego ponad 20 tysięcy negatywów. To przedsięwzięcie całkowicie pochłonęło jedną z najwybitniejszych polskich fotografek – zdjęcia z tej serii Rydet robiła do końca życia, nigdy nie nadając jej skończonej formy wystawy czy publikacji.
Ludzie i rzeczy to zbiór tekstów polskich i zagranicznych badaczy, którzy na wiele sposobów analizują to niezwykłe dzieło, wprowadzając polską fotografkę do międzynarodowego kanonu dwudziestowiecznej sztuki. Zapis socjologiczny jest tu pokazany w kontekście fotografii niemieckiej i amerykańskiej, na szerszym tle polskiej fotografii socjologicznej lat 70. i 80. XX wieku, jest interpretowany w swej materialności i poddawany refleksji teoretycznej. Pokazuje niezwykłą siłę fotografii jako sposobu patrzenia na świat i jako nieoczywistej metody jego archiwizowania.
Wśród autorów tekstów są m.in.: Anna Beata Bohdziewicz, Régis Durand, Ewa Klekot, Adam Mazur, Agnieszka Pajączkowska, Helen Petrovsky, Abigail Solomon-Godeau. Esejom towarzyszą obszerne autorskie wybory zdjęć Rydet i osobna wkładka – niepublikowana dotąd makieta niewydanej nigdy książki Zofii Rydet pt. Wieś (1957–1961).
Publikacja wydana dzięki współpracy z Fundacją Zofii Rydet, w koedycji z wydawnictwem Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej im. L. Schillera w Łodzi.

Krzysztof Pijarski jest artystą posługującym się medium fotografii, adiunktem w łódzkiej Szkole Filmowej, historykiem sztuki, tłumaczem. Wydał „Archeologię modernizmu” – pracę doktorską o pismach i myśli Michaela Frieda, modernizmie i fotografii, jest autorem książki „(Po)Nowoczesne losy obrazów. Allan Sekula / Thomas Struth” (Łódź 2013) i tłumaczem tekstów Allana Sekuli wydanych w 2010 roku nakładem Wydawnictwa Uniwersytetu. Redaktor tomu „Archiwum jako projekt” (2011), członek redakcji pisma “Widok. Teorie i praktyki kultury wizualnej”. Jako artysta zajmuje się przede wszystkim losami obrazów i obiektów w (po)nowoczesnym świecie, tworząc wizualne archeologie muzeów, archiwów, krajobrazów, przestrzeni miejskich i innych „maszynerii reprezentacji”.