Migawki z tradycji uciśnionych

Jak patrzy uchodźca? Jak patrzeć na niego? W jaki sposób widzialność migracji wpływa na kulturę oraz wypracowane przez nią formy komunikacji i transmisji? Książka Migawki z tradycji uciśnionych jest poświęcona obrazom uchodźców, choć zaproponowana w niej perspektywa różni się od tej, jaka dominuje w głównym nurcie debaty publicznej. Autor stara się przede wszystkim przesunąć akcent z migrantów rozumianych jako przedmiot reprezentacji, na doświadczenie wygnania jako coś, co każe przemyśleć na nowo podstawowe kategorie związane z funkcjonowaniem obrazów. Tym samym więc pokazuje uchodźców jako tych, których obecność stawia również pod znakiem zapytania dominujące modele wizualnych narracji i stojące za nimi relacje władzy.
Książka opowiada zarówno o artystach, którzy będąc emigrantami szukają nowego języka filmowego zdolnego opowiedzieć o dramacie wygnania, jak i o tych, którzy – pełni dyskrecji albo pełni gniewu – próbują za pomocą obrazów wykonać gest solidarności wobec „wyklętego ludu ziemi”. Ponadto książka ta dotyczy tradycji uciśnionych – tradycji podziemnej, zbuntowanej, wykluczonej, której żywotność starają się podtrzymywać niektórzy awangardowi filmowcy, fotografowie i artyści. Migawki z tradycji uciśnionych jest więc polemiczną historią patrzenia pokazującą, w jakim stopniu może być ono narzędziem wojny, a w jakim – troski.