Tęsknota za istotnością. O prozie Brunona Schulza

Pisarz […] buduje porozumienie z czytelnikami. Fingując odwołania do doświadczeń powszechnych, uruchamia wyrafinowaną, przekorną grę. Mobilizuje uwagę odbiorczą, wciąga czytelnika w obszar własnych dywagacji, tak, by on przyświadczał obserwacjom i argumentom. […] Regułą w  świecie Schulza jest przekroczenie ufundowane na pozorach zgody z mniemaniami odbiorcy. […] opowiadający pragnie potwierdzenia heretyckich spostrzeżeń, ale jednocześnie nie negocjuje prawdy, nie ustala wspólnej linii eksperymentu poznawczego. Zatem w prozie Schulza za oczywiste podaje się to, co ukryte, niepochwytne, nie dość wyodrębnione, niedomyślane do końca. Odbiorcy, z którym ustanawia się raczej chwiejną więź, pozostawia się rolę podrzędną, mianowicie powinien on – jak za przewodnikiem – podążać za narratorem jego – wyznaczonym od nowa – traktem myślenia.

Wojciech Ligęza – historyk literatury, eseista, krytyk literacki. Absolwent polonistyki na Uniwersytecie Jagiellońskim. W 1974 roku podjął pracę w Instytucie Literatury i Kultury Polskiej Uniwersytetu Śląskiego , skąd został zwolniony w 1982 roku po wprowadzeniu stanu wojennego. W 1983 roku obronił doktorat na podstawie pracy pt. Wiersze Wisławy Szymborskiej. Problemy poetyki , a w 998 roku habilitował się na Uniwersytecie Jagiellońskim. W 2003 roku został zatrudniony na stanowisku profesora UJ i otrzymał tytuł naukowy profesora.
W pracy naukowej zajmował się głownie krajową i emigracyjną literaturą polską XX w. Swoje eseje publikował m.in. w czasopismach „Życie Literackie’’, „Twórczość”, „Dekada” czy „Kwartalnik Literacko-Artystyczny’’.
W 2011 roku został odznaczony Srebrnym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”.