Heidegger w kontekstach

„Autorów zebranych tu artykułów łączy […] przekonanie, że o tej zawiłej, przesiąkniętej etosem i patosem »bycia« myśli nie trzeba mówić w jej własnym logosie. Całkowicie zgodnie z myślą Heideggera stwierdzić można, iż historyczna zmienność sytuacji rozumienia (etos) »bycia« oraz każdorazowo chwilowe (jeweilige), partykularne odniesienia (patos) doń kształtują filozoficzny język (logos) jego wyrazu. Tak więc również swoisty »język Heideggera« zapośredniczony jest w partykularnych wariantach jego własnego »bycia«, dlatego powtarzać go można jedynie w celach biograficzno-dramaturgicznych, lecz nie merytorycznych.
Te drugie wymagają translacji, którą Heidegger nazwie wykładnią, a która stanowi hermeneutyczny przekład dotychczasowego kształtu naszego rozumienia na jego postać aktualną. Aktualną postać rozumienia, jako kwestię merytoryczną, »wskazuje formalnie«, tj. bez tematyzowania treści rozumienia, obecny sposób »bycia«, na który składają się swoiste, a więc »właściwe« dla niego zmienne odniesienia do »bytu«. Takie metodyczne ujęcie tego, co Heidegger nazwie później »różnicą ontologiczną«, sytuuje jej pojęcie w szerszych kontekstach intencjonalności (od 1926 r. zastąpiony kontekstem »egzystencji«, a w rok później »transcendencji«) oraz historyczności […]. Choćby te dwa wskazane konteksty, wraz z ich zakresami problemowymi (odpowiednio i ogólnie: […] postawy intencjonalnej względem wchodzącego w grę stanu rzeczy, oraz historyczna zmienność tych postaw i stanów rzeczy — zmienność, która dzięki Sein und Zeit pozwala uznać, iż czas jest metatezą bycia) dają możliwość jeśli już nie włączenia myśli Heideggera w »bieg spraw« żywo w dzisiejszej humanistyce dyskutowanych, to przynajmniej wykorzystania płynących z niej inspiracji.” (Norbert Leśniewski – fr. Wstępu)