Legendy Żydów Polskich

„Pewien król miał córkę, którą bardzo kochał. Chciał, by poznała całą mądrość świata i dlatego wysłał ją do dalekiego kraju, gdzie miała zgłębiać u mędrców tajniki wiedzy. Inni uczniowie i uczennice mędrców bardzo ją pokochali i żyli z nią w przyjaźni jak z siostrą. Gdy córka króla ukończyła naukę, król, jej ojciec, wezwał ją z powrotem do siebie, bo pragnął, by zamieszkała w zamku królewskim pośród dostojników, książąt i księżniczek, a nie w dalekim kraju wśród prostych ludzi. Jednak królewska córka przyzwyczaiła się do obcego kraju i pokochała bardzo swoich przyjaciół, którzy ją również umiłowali. Rozstanie było wielkim bólem dla wszystkich i królewska córka bardzo płakała, gdyż musiała opuścić swoich przyjaciół, a i oni płakali, że od nich odchodzi. Jeden z mędrców rzekł wówczas do nich: »Dlaczego płaczecie? Powinniście się cieszyć, że ukończyła naukę i że wolno jej wrócić do królewskiego pałacu, by zasiadać u boku króla! Przecież wiecie, że ona jest córką królewską i że król przysłał ją tutaj, by zdobyła mądrość i by później zasiadała pośród dostojników i księżniczek. Nie rozpaczajcie, ponieważ to osiągnęła i wraca na dwór królewski! Cieszcie się, że wasza umiłowana siostra dostąpi takich zaszczytów, nawet jeśli wydaje się wam, że rozstanie nastąpiło zbyt szybko i chętnie zatrzymalibyście ją jeszcze przy sobie. Wiedzcie jednak, że ona w krótkim czasie nauczyła się tego, czego inni uczą się w ciągu wielu lat. Dlatego nie smućcie się i nie płaczcie!«

Święta dusza ludzka jest córką królewską. Stwórca, niech będzie błogosławione Jego Imię, zesłał ją na ten świat, by studiowała Torę i wypełniała Boskie przykazania, a jeśli wszystko to wykonała, Pan zabiera ją z powrotem do Siebie. Jeśli dzieje się to w młodym wieku, ludzie nie powinni narzekać, gdyż Pan jest sprawiedliwy i Jego wyroki są sprawiedliwe.

Panie, zmiłuj się nad nami i pozwól nam spełniać wiele dobrych i miłych Tobie uczynków. Amen.”