Nagrania terenowe

Postprawdę ogłoszono słowem roku. Wierzyć chce się tylko „AszDziennikowi”. Gdy załamaniu ulega wiara w mierzalny, „obiektywny” świat, a opisy rzeczywistości zostają zastąpione relacjami z prób jej wytwarzania, nagrywanie terenowe zyskuje na wadze jako jedna z praktyk, które decydują o kształcie ponowoczesności i zarazem go odzwierciedlają. Książka Filipa Szałaska – zbiór esejów i rozmów o field recordings – ujmuje dźwięk w siatkę interdyscyplinarnych odniesień (od filmów Ghibli i Herzoga przez sny po internetową pornografię), dowodząc, że opisuje on świat równie sugestywnie, co książki, obrazy, awatary. Najważniejsze trendy nowej humanistyki – postkolonializm, animal i thing studies, widmontologie – nie mogą dłużej obywać się bez niego.