Książka stawia sobie za cel próbę wyznaczenia nowej estetyki dramatycznej opartej na lustrzano-ekranowej grze. Autorka prezentuje możliwie szerokie podejście, łącząc wszelkie ścieżki interpretacji, które zmierzają ku literaturze i teoriopoznawczej scenie dramatu istnienia. Próbuje nakreślić sytuację, w której obecność luster i ekranów w dramacie współczesnym charakteryzuje kryzys technik mimetycznych odwołujących się do metafory „powieści – zwierciadła przechadzającego się po gościńcu”, a zmierza w kierunku prezentacji procesu zanikania lustrzanej głębi. Świat stał się jednocześnie przemierzanym traktem i drugą stroną lustra, wygodnym gościńcem i trudną opowieścią o nim. Autorka wprowadza własne koncepcje – kolażowej tożsamości medialnej, obrazów masek pustki, idei ekranowego modelu komunikacyjnego, wreszcie zarysu lustrzano-ekranowej estetyki. Pokazuje, jak z pozoru genologiczne pojęcia stają się określeniami teoriopoznawczymi, jednocześnie wyznaczając lustrzano-ekranową estetykę dramatów współczesnych. W opisie tej nowej estetyki przywoływane są najnowsze dramaty, czasem prawie nieznanych dramaturgów, jak np. Krzysztofa Rudowskiego, Pawła Sali, Roberta Kucharskiego, Pawła Jurka czy Jacka Suta, a także klasyków, takich jak Tadeusz Różewicz, Witold Gombrowicz, Witkacy, Samuel Beckett i Jean Genet.