Polskie korzenie Izraela

Jest to obszerne studium powstałe na bazie rozległych badań przeprowadzonych przez dwóch uznanych ekspertów, dotyczące kluczowego aspektu historii syjonizmu i powstania Państwa Izraela. Opiera się nie tylko na gruntownej i obszernej znajomości materiału wtórnego, w tym wielu pamiętników i prasy polsko-żydowskiej w Izraelu, ale także na materiałach pierwotnych, pozyskanych z wielu archiwów. Autorzy wykonali kwerendy w licznych placówkach na terenie Polski, Izraela, Ukrainy i Austrii. Kolejną ważną cechą książki jest szerokie wykorzystanie źródeł literackich, przede wszystkim poezji, które nadają tej historycznej analizie istotny dodatkowy wymiar.
Książka, napisana w bardzo przystępnym stylu, jest lekturą niezbędną dla wszystkich zainteresowanych współczesną historią Żydów, stosunkami polsko-izraelskimi i polsko-żydowskimi.
Z recenzji prof. Antony’ego Polonsky’ego

Monografia jest cennym wkładem naukowym w rozwój badań historycznych nad relacjami polsko-izraelskimi. W pierwszym rzędzie wzbudza uznanie rozległa geograficznie kwerenda archiwalna. Autorzy dotarli do mało znanych lub wręcz nieznanych dokumentów spoczywających w archiwach izraelskich oraz lwowskich. Nie zapomnieli także o wydawnictwach źródłowych oraz o szerokiej literaturze naukowej przedmiotu, która jest integralnym budulcem książki.
Obok wykorzystania tradycyjnych źródeł historycznych, autorzy podjęli dość niekonwencjonalną próbę heurezy historycznej dzieł literatury pięknej, w tym liryki. Wspomniany zabieg badawczy bywa najczęściej stosowany przez historyków kultury staropolskiej. Powyższy trop badawczy jest zrozumiały w kontekście zadań antropologicznej szkoły historycznej, której reprezentantami są nasi autorzy.
Podmiotami dziejów tej narracji są przede wszystkim zwykli, ale i zarazem niezwykli ludzie, migranci i osadnicy o często tragicznych życio­rysach. W książce mniej się pisze o politykach czy elitach, a więcej o pozostałych grupach społecznych i jej poszczególnych jednostkach. Ten motyw badawczy jest największą siłą narracji książki, bowiem biblioteki przepełnione są historiografią polityczną, a odczuwalny jest niedosyt dzieł z historii społecznej kontaktów polsko-izraelskich czy żydowskich.
Z recenzji prof. Janusza Fałowskiego

Łukasz Tomasz Sroka (ur. 1979 r.) – historyk, uczeń profesora Kazimierza Karolczaka, profesor nadzwyczajny Uniwersytetu Pedagogicznego im. Komisji Edukacji narodowej w Krakowie. Badania naukowe koncentruje na historii i kulturze Żydów w XIX i XX wieku, historii Izraela, Krakowa i Lwowa, badaniach struktur społecznych XIX i XX stulecia (szczególnie elit). Autor kilku książek i licznych artykułów naukowych, drukowanych m. in. w Wielkiej Brytanii, Niemczech, Czechach, Słowacji, Austrii i na Ukrainie. Członek Komisji Żydów PAU, Polskiego Towarzystwa Historycznego oraz Polskiego Towarzystwa Studiów Żydowskich.
Mateusz Sroka (ur. 1986 r.) – politolog, dziennikarz. Specjalizuje się w badaniach ustroju politycznego, kultury i biznesu izraelskiego. Ponad rok mieszkał w jednym z kibuców położonych na pustyni Negew. Zdobywał doświadczenie, prowadząc badania w izraelskich placówkach nauki i kultury. Aktualnie pracuje dla międzynarodowych instytucji finansowych, wykorzystując przy tym biegłą znajomość kilku języków obcych w tym hebrajskiego.