Niezbadane rejony życia psychicznego

Czerpiąc z istotnego wkładu Wilfreda Biona i Donalda Meltzera w rozwój psychoanalizy, w swojej książce “Niezbadane rejony życia psychicznego. Wyprawy Wilfreda Biona i Donalda Meltzera” Avner Bergstein omawia i bada kliniczne implikacje dzieła tych analityków – zarówno obejmując świeżym spojrzeniem niektóre z ich koncepcji, jak i ilustrując je prezentowanym szczegółowo materiałem klinicznym z analiz dzieci, nastolatków i dorosłych.
Psychoanaliza – w swej istocie – dąży do poznania prawdy. Jednak często okazuje się, że prawdy emocjonalnej nie sposób ani poznać, ani przekazać za pomocą słów. Ów niewysłowiony obszar psychiczny znajduje się w samym centrum psychoanalitycznych wysiłków Biona i Meltzera.
Prace Biona odzwierciedlają jeden z etapów w ewolucji psychoanalizy, poszerzając zakres pracy klinicznej o rejony psychiczne, które wydawały się niedostępne. Natomiast Meltzer wysyca Bionowskie myślenie oryginalnymi pojęciami piękna i estetyki, nadając mu poetycki i liryczny wydźwięk.
Pisząc przejrzyście, Avner Bergstein integruje miejscami bardzo teoretyczne myślenie Biona z codzienną praktyką kliniczną, czyniąc jaśniejszymi jego skondensowane i wieloznaczne stwierdzenia oraz sprawiając, iż stają się one przystępne i użyteczne kliniczne.

NAPISAŁY O KSIĄŻCE
Myślę, że śmiało można powiedzieć, że teksty Avnera Bergsteina tworzące książkę „Niezbadane rejony życia psychicznego” są wyjątkowe. Autor odważa się zgłębiać obszary ludzkiej psychiki, korzystając z busoli własnej intuicji oraz punktów orientacyjnych w postaci koncepcji psychoanalitycznych (szczególnie myśli Wilfreda Biona i Donalda Meltzera), a także pisze w osobisty, autentyczny i przystępny sposób o swoich doświadczeniach – zarówno klinicznych, jak i wypływających z lektury innych autorów (psychoanalityków, filozofów, pisarzy, poetów). Cenną wydaje się zdolność Bergsteina do dostrzegania prób wyrażania siebie czy nawiązywania kontaktu ze sobą i z innym tam, gdzie wielu piszących wcześniej tego nie widzi, a nawet interpretuje sytuację odwrotnie. Być może najwyraźniej daje się to odczuć podczas czytania rozdziału 5, w którym autor oryginalnie rozwija Bionowską koncepcję ataków na łączenie, wydobywając na światło dzienne ich komunikacyjny aspekt. W książce można znaleźć wiele innych fragmentów, w których bardziej lub mniej wprost, Bergstein przyjmuje taką perspektywę. Na przykład tutaj:
Wytrzymywanie miłości (…) [pacjenta] często nastręcza ogromnych trudności i może sprawić, że analityk odwróci się (…). Uważam, że nadzieja pacjenta na zrealizowanie własnego potencjału miłosnego może zależeć od zakresu, w jakim analityk potrafi zachować libidinalne obsadzenie pacjenta oraz usłyszeć jego potrzebę związków miłosnych i lęk przed nimi. Dopiero wówczas, gdy analityk rozpozna tę ukrytą miłość i będzie nieustannie wydobywał ją na światło dzienne, pacjent może na powrót „wejść w posiadanie” własnej miłości, wydobyć ją ze stanu zamrożenia i odzyskać. W związku z tym może okazać się istotne, aby analityk zamiast interpretować atak lub lęk wywołany nieobecnością obiektu interpretował powyższe potężne uczucia (nawet jeśli są one ukryte), szczególnie kiedy pojawiają się one w jego obecności.
(Bergstein, 2021, s.  204-205)

Myślę, że książka szczególnie spodoba się tym, którzy w dzieciństwie odczuwali przyjemny dreszcz emocji, odkrywając tereny coraz bardziej odległe od znajomego podwórka; tym, którzy niosą (a czasem dźwigają) dar postrzegania tego, co niewidzialne i niesłyszalne; a także tym, którzy znajdują przyjemność w zmaganiu się z paradoksami…
Wszystkim życzę poruszającej i przekształcającej lektury! :)
Magdalena Kaczorowska-Korzniakow tłumaczka i redaktorka naukowa książki, certyfikowana psychoterapeutka PTPP, kandydatka PTPa

Samodzielne studiowanie Biona jest bardzo trudne. Avner Bergstein posiada umiejętność wprowadzenia czytelnika w doświadczenie emocjonalnego spotkania z pismami Biona. Pomaga nam poczuć, czym jest postulowany przez Biona sposób wyczuwania rzeczywistości psychicznej, która nie ma smaku, zapachu, kształtu i która jest niekomunikowalna werbalnie. W świetle tego paradoksu powstaje pytanie, jak przekazać drugiej osobie własne, intymne i niewyrażalne doświadczenie obcowania z pismami Biona? Myślę, że autrowi książki to się udaje, a jej lektura jest spotkaniem z Bionem Avnera Bergsteina, w którym możemy znaleźć coś swojego.
Justyna Zalewska, psychoanalityczka szkoleniowa Polskiego Towarzystwa Psychoanalitycznego