Podstawowe problemy fenomenologii

Podstawowe problemy fenomenologii to ważne dzieło Martina Heideggera (1889–1976), najwybitniejszego bodaj współczesnego niemieckiego filozofa (m.in. Kant a problem metafizyki, Bycie i czas, W drodze do języka). Było zamierzone jako kontynuacja jego klasycznej rozprawy Bycie i czas, opublikowanej w 1927 roku. Podstawowe problemy… pochodzą z tego samego okresu i stanowią też w pewnym sensie „powtórzenie” tamtej tematyki w przystępniejszej formie wykładu wygłoszonego w semestrze letnim w Marburgu. Jest to lektura niezbędna dla czytelnika zgłębiającego zwarte, czasem wprost lakoniczne wywody Bycia i czasu. Autor kontynuuje tu budowę ontologii fundamentalnej jako podstawy wszelkiego badania filozoficznego, a zwłaszcza badań prowadzonych przez tradycyjną fenomenologię. Nieustannie podkreśla, jak głosi już sam tytuł wykładu, problemowy charakter filozofii i potrzebę rygorystycznego badania. Nie ma tu nic z tego, co dekadę później znajdą u Heideggera francuscy egzystencjaliści z ich specyficznym pojmowaniem egzystencji jako dziedziny absurdu i heroicznej wolności. Jego metafizyka (ontologia) jest w zamierzeniu na wskroś naukowa, choć nie w sensie którejś z nauk szczegółowych. Podstawowe problemy… wraz z późniejszym dorobkiem tego filozofia skłaniają do namysłu nad miejscem refleksji filozoficznej w horyzoncie pracy ludzkiego rozumu. W tym sensie to jedna z kanonicznych książek dających świadectwo prawdziwej historii współczesnej myśli.