Koncepcja globalnego dobra wspólnego i miłości rodziny ludzkiej w religiach świata

Publikacja jest autorską wizją stosunków międzynarodowych w oparciu o nauczanie Kościoła i filozofię chrześcijańską. Autor zawarł w niej nie tylko podejście metafizyczno- teologiczne, ale także ufundował personalizm polityczny stosunków międzynarodowych i kulturę strategiczną według personalizmu.

Zasadnicze zadanie polegało na konstrukcji systemu naukowego, który pozwoliłby na wprowadzenie nowych poziomów analizy w nauce o stosunkach międzynarodowych. Ponadto autor wprowadził teologię nauki do dyscypliny z natury społecznej dla przedstawienia globalnego dobra wspólnego jako wyznacznika postępowania i interpretacji m.in. danych i faktów, także w nauce.

W ten sposób powstał np. model dobra wspólnego w odniesieniu do ekonomii komunii. Systematyzacja koncepcji pozwoliła wypracować metodę badawczą z punktu widzenia nauk szczegółowych i religiologii, w tym chrześcijaństwa.

Wreszcie autor porusza tematykę miłości społecznej, która poprzez budowę solidarności ogólnoludzkiej powinna prowadzić do pokoju w duchu powszechności Kościoła i jego nauczania społecznego, w czym na gruncie naukowo-badawczym istotne miejsce może zajmować teologia historii.