Maioris ad limina templi...

Autorzy niniejszej książki z całej poezji doby Karolingów chcą wydobyć na światło poezję epigraficzną. Płaszczyzna badań zostaje tu ograniczona do utworów, które albo były faktycznie poetyckimi inskrypcjami w kościołach i klasztorach, w ich bramach, na ołtarzach, sarkofagach, relikwiarzach, pod mozaikami i malowidłami, albo zostały z takim przeznaczeniem napisane. Materiał źródłowy został zaczerpnięty z serii wydawniczej Monumenta Germaniae Historica, z tekstów czterech najbardziej znanych przedstawicieli odrodzenia karolińskiego: Pawła Diakona, Alkuina, Teodulfa z Orleanu i Rabana Maura.

Poezja epigraficzna doskonale odzwierciedla ducha epoki karolińskiej oraz to, co było najbardziej charakterystyczne dla ludzi żyjących w tej epoce, a co można streścić najkrócej w następujący sposób: patrzeć poza horyzont tego, co doczesne – versus Deum. Dla tych, którzy, zapraszani tekstami poetyckich inskrypcji, 1200 lat temu wchodzili do świątyń w Akwizgranie, Fuldzie czy w Moguncji, było oczywiste, że przekraczając ich próg, wchodzą w przedsionek nieba, że próg świątyni i ona sama to porta serena caeli.