Papieżyca odwrócona

Doskonała książka dla ludzi uwielbiających grę pisarza z czytelnikiem…
Akcja powieści toczy się na tle przedwojennej Warszawy, w której z jednej strony mamy do czynienia z ludzkimi pragnieniami o lepszym, bardziej stabilnym jutrze, ze światkiem kabaretów, gadżetów, także tęsknot i pogoni za modą i nowinkami z rozwiniętego Zachodu, a z drugiej stykamy się tu z ludzkim zagubieniem, przeciętnością, zgodą na swoją niedolę, nieumiejętnością wyobrażenia sobie, jak realnie mogłoby przebiegać lepsze – bardziej godne życie. Postawy ludzkie uchwycone na tym tle przybierają zróżnicowane kształty – raz idealistyczne, raz pragmatyczne. Kultura czerpiąca z zabobonów staje naprzeciw racjonalizmu – oba modele rozumowania, pojmowania i odczuwania rzeczywistości ścierają się ze sobą. Niby na marginesach historii pobrzmiewają tony realizmu magicznego, które jednak zderzają się z ujmująco bezpośrednim opisem ówczesnej rzeczywistości. Jest to zatem powieść złożona ze sprzeczności, a jednocześnie cudownie spójna.
Poszczególne elementy opowieści są jak domino – aż do końca lektury czytelnik nie jest pewien, z której strony to domino pchnąć: z której strony przypłynie decydujący klucz do rozwikłania centralnych sekretów fabuły? Tę interpretację Urbanowicz oddała w całości w ręce czytelników.