Kawalerka z witrażem

W swojej drugiej prozatorskiej książce Łukasz Nicpan ponownie zanurza się w świat wspomnień. Tym razem jednak zapuszcza się głębiej niż w "Fajerwerkach nad otuliną" . W tomie opowiadań "Kawalerka z witrażem" więcej jest odwołań do czasów dzieciństwa spędzonych w powojennej Łodzi i Radomsku (u dziadków). Zresztą nawet kiedy autor przeskakuje do lat 80., to ma się wrażenie, że to ten sam arkadyjski świat z czapkami ze sztucznego misia i z miękkim daszkiem. Narrator w formie krótkich, a jednak pełnych poezji, opowieści oprowadza czytelnika po swoim życiu i zmieniających się z czasem axis mundi, a u Nicpana magiczne jest wszystko: bona, bo nikt jej nie ma, mrugające zielonym okiem radio Pionier (rówieśnik autora) i elementarz Falskiego. Tu nawet kawalerka ma witraż...

Łukasz Nicpan urodził się w Łodzi w roku 1950. Po studiach polonistycznych na Uniwersytecie Warszawskim prowadził dział poezji w redakcji „Nowe Książki”. Wydalony w stanie wojennym, zajął się przekładami z literatury anglojęzycznej. Jako poeta debiutował tomikiem Czyste ratownictwo (PIW 1980). Artur Sandauer napisał recenzję tego tomiku, zatytułowaną Wyobraźnia ery kosmicznej, która potem weszła do zbioru Poeci czterech pokoleń. Po wydaniu tomu Kwanty (1984) zamilkł na 30 lat jako poeta. Wydany po przerwie tom Do czytającej list (2013) otrzymał pierwszą nagrodę (wespół z Krzysztofem Lisowskim) w konkursie poetyckim o Nagrodę Poetycką Krystyny i Czesława Bednarczyków, twórców londyńskiej Oficyny Poetów i Malarzy. Jego bibliografię poetycką uzupełniają: zbiór trenów po śmierci matki Ostatnie dni lata (2015), Domowa księga rodzaju (2016), nagrodzona wyróżnieniem w kategorii literackiej Stowarzyszenia Wydawców Katolickich Feniks 2017, oraz Przejaśnienia (2018).
 Mieszka z żoną, psami i kotem na wsi w otulinie Puszczy Kampinoskiej.
 Fajerwerki nad otuliną są jego debiutem prozatorskim.