Widowland

Czy taki mógłby być świat? Czy łatwo jest uniknąć by w taki się nie przemienił? Niezwykle oryginalna powieść, pokazującą jak daleko może zajść radykalizm, a także jak wielką siłę ma literatura. I kobieta.

Londyn, rok 1953. Rok koronacji – ale nie tej, którą znaliśmy… na królewskim tronie nie siada Elżbieta II. Jerzy VI i jego rodzina zostali zamordowani, a Edward VIII rządzi jako król z królową Wallis u boku. Realna władza jest jednak w rękach Protektora, Alfreda Rosenberga. Rola i status kobiet zostają na nowo ustalone. Zgodnie z przepisami Protektora kobiety podzielono na kilka kast według wieku, pochodzenia, statusu rozrodczego i cech fizycznych…

Rose Ransom należy do elity – pracuje w Ministerstwie Kultury, korygując wielkie dzieła literatury autorstwa kobiet zgodnie z nowo obowiązującymi ideami. Jej spokojny tryb pracy zostaje przerwany gdy dostaje zadanie, by infiltrować Widowland – slumsy, do których zsyła się najniższą kastę – bezdzietne kobiety po pięćdziesiątce. Mieszkanki tych osiedli podejrzewane są o bunt i umieszczanie na murach graffiti z wywrotowymi cytatami z książek napisanych przez kobiety.

Rose ma mało czasu do ceremonii koronacji, na którą przybywa sam Wódz. Czy uda jej się wcześniej zdemaskować buntowniczki i zdusić rebelię? Czy może wszystko skończy się zupełnie inaczej?

Alternatywa wersja historii, która mogłaby się wydarzyć, gdyby świat bardziej wsłuchał się w głosy szowinistów. W powieści C.J. Carey Orwell miesza się z Margaret Atwood, a wykreowana, literacka wizja niepokojąco rezonuje z rzeczywistością, zwłaszcza w niektórych społeczeństwach.