MP 4 Opowieść piłkarska

"Wiesław Męcina - wiceprezes Krajowej Federacji Futbolowej (KFF) - wyglądał jak skrzyżowanie eksponatu z muzeum socrealizmu w Kozłówce z sarmackim portretem trumiennym"; MP 4 "leciał na łeb, na szyję tam, gdzie katechizm JPII oznakowuje obszary wewnętrznego nieuporządkowania". I tak do końca.
Cóż to za książka i czego tu nie ma... Jest nawet klub piłkarski Starzik Pszów, w którego bliskim mojemu sercu pierwowzorze byłem lewoskrzydłowym trampkarzem. Fajerwerki, brawura, wzruszenie. Kalokagatia.
Mariusz Solecki marnuje się jako pisarz, nawet tworząc rzeczy tak świetne jak MP 4. Powinien zostać naturalnym następcą Bońka i Sousy, Szpakowskiego i Borka. I jako taki stać się nowym Wierzyńskim. A i rekolekcjonistą.
ks. prof. Jerzy Szymik

Książka Mariusza Soleckiego emanuje tęsknotą za wielkim futbolem. Za piękną piłką, emocjami, wygranymi meczami, z których można być dumnym. To też opowieść o zawodniku, który jest gwiazdą, lecz nie tylko na murawie, ale również w "normalnym" życiu. Jednak nie jest to zwykła opowieść o futbolu, gdyż autor przetyka ja wierszami (aczkolwiek sam paradoksalnie przyznaje, że "piłka nożna i poezja to nie jest dobrana para"), cytatami, historiozoficznymi refleksjami. Choć niejednokrotnie my, kibice, mamy wrażenie, że polska piłka "kiedyś była wielka, piękna i wspaniała", to dzięki tej książce można mieć nadzieję, że już tak jest, a na pewno kiedyś znowu tak będzie.
Sebastian Reńca, pisarz