Franz Kafka. Koszmar rozumu

Życie Franza Kafki obrosło wieloma mitami. Wpłynęła na to nie tylko jego sugestywna twórczość, ale także przekłamania, mające swoje źródła w najbliższym przyjacielu Kafki, Maxie Brodzie.

Ernstowi Pawlowi udało się sportretować Kafkę jako człowieka, którego losy były bardziej poruszające niż powstałe wokół nich mistyfikacje. Tworzy obraz kogoś, kto sprawnie obracał się w świecie, niezwykle cenionego pracownika, którego kompetencje i zaangażowanie nagradzano awansami i podwyżkami. A także bardzo świadomego pisarza. Autor wychodzi poza legendę Kafki – bezbronnego, znerwicowanego urzędnika. Nie pomija jego twórczości, ale skupia się na życiu, korzystając z wielu źródeł, nie tylko dzienników i listów.

Pawel niczego nie osądza, rzetelnie omawia wiele trudnych spraw: stosunek Kafki do judaizmu, jego relacje z rodzicami, zwłaszcza z ojcem, burzliwy związek z Felicją Bauer czy romans z Mileną Jesenską. Oto kronika życia pisarza, a jednocześnie portret środowiska i epoki.

Ernst Pawel (1920–1994) był niemiecko-amerykańskim pisarzem, biografem i tłumaczem. Urodził się w żydowskiej rodzinie w Breslau. Po dojściu Hitlera do władzy wyemigrował z rodzicami do Jugosławii, a następnie do Stanów Zjednoczonych. Studiował w City College i New School for Social Research w Nowym Jorku. Pracował m.in. jako tłumacz i specjalista PR w firmie ubezpieczeniowej New York Life. Napisał kilka powieści, a także biografie Franza Kafki, Theodora Herzla i Heinricha Heinego. Jego książki zdobyły uznanie krytyków, a także wiele nagród, w tym Los Angeles Times Book Prize.