Moje zielone lata

Jolantę Golonkiewicz-Rybską znam od lat i cenię za zaangażowanie w liczne lokalne inicjatywy kulturalne i historyczne. Jola przed laty własnym sumptem wydała niezwykle cenne wspomnienia swojego dziadka z okresu I wojny światowej, teraz postanowiła zapisać dla potomnych swoje  prywatne wspomnienia. 
I chwała  jej za to, niech będzie wzorem dla innych.
    W swej dziennikarskiej i historycznej pracy wielokrotnie spotyka się z czymś co nazywa się  „spóźnieniem się”.  Ileż to razy wspominając dawne czasy słyszymy: „a gdyby żył ojciec, dziadek, to oni by powiedzieli”. Niestety w czasach gdy żyli, nie miał ich kto przepytać, nie miał kto ich zachęcić do spisania wspomnień. Przeszłość odeszła wraz z nimi. Dla dobra kolejnych pokoleń dbajmy o utrwalenie  historycznej pamięci, także tej lokalnej, prywatnej. Takie wspomnienia jak Joli za kilkadziesiąt lat będą skarbnicą wiedzy o przeszłych czasach.