Siódmy życiorys

Ta powieść zapewne nigdy by nie powstała, gdyby historia nie dopadła Oty Filipa. W 1998 roku w niemieckiej telewizji wyemitowano dokument oskarżający pisarza o to, że na początku lat pięćdziesiątych, współpracując z bezpieką, przyczynił się do skazania i uwięzienia kilku swoich kolegów z wojska. Syn pisarza pod wpływem tej informacji załamał się i popełnił samobójstwo. Ten cios stał się dla Oty Filipa pretekstem do rozliczenia z przeszłością.

Urodzony w Śląskiej Ostrawie pisarz o czesko-niemieckim pochodzeniu rozliczył się nie tylko z wielką historią, ale także z sobą samym i najbliższą rodziną. Siódmy życiorys to wybitna powieść, ale przede wszystkim bezwzględnie szczera spowiedź z kilkunastu lat życia – „trzynaście decydujących dla mnie lat pomiędzy wiosną 1939 roku a październikiem 1952 roku, czyli od moich dziewięciu do dwudziestu dwu lat, kiedy w sercu Europy połamała mnie, przemieliła i w końcu wypluła na dalsze życie skurwiona historia, którą wtedy władali dwaj zbrodniarze – Hitler i Stalin”.

Ota Filip (1930–2008) – czesko- i niemieckojęzyczny prozaik i publicysta, jeden z najważniejszych przedstawicieli czeskiej literatury emigracyjnej. W 1968 roku za przygotowanie i rozpowszechnianie antyradzieckich ulotek na osiemnaście miesięcy trafił do więzienia Bory w Pilznie. W 1974 roku został przez czeskie władze zmuszony do wyjazdu do Niemiec. Pracował jako dziennikarz, publikował m.in. w „Frankfurter Allgemeine Zeitung”, „Die Welt” i „Die Zeit”, był redaktorem w wydawnictwie Fischer Verlag. Członek Bawarskiej Akademii Nauk i Sztuk, współpracownik Radia Wolna Europa, udzielał się w emigracyjnym PEN Clubie. Autor kilkunastu książek, w tym znanych polskiemu czytelnikowi Wniebowstąpienie Lojzka Lapaczka ze Śląskiej Ostrawy oraz Sąsiedzi i ci inni. Laureat kilku nagród, m.in. Medalu Za Zasługi, nadawanego przez prezydenta Republiki Czeskiej, i Nagrody Literackiej im. Adalberta von Chamisso przyznawanej przez Fundację Roberta Boscha.