Iran a reżim nieproliferacji broni jądrowej. Dylematy i wyzwania

Broń jądrowa od prawie siedmiu dekad towarzyszy ludzkości. Jak dotąd nie udało się poza sporadycznymi deklaracjami wyeliminować tej broni. Zrzucenie 6 sierpnia 1945 r. bomby uranowej „Little Boy” o sile wybuchu 20 kiloton trotylu nad Hiroszimą było bezpośrednią przyczyną śmierci około 66 tys. osób i ran u 70 tys. W tych rachunkach nie uwzględnia się liczby zmarłych z powodu ran i choroby popromiennej. Ważąca zaledwie 64 kg bomba doprowadziła do śmiercionośnego spustoszenia, nie dając szans na przeżycie przy epicentrum wybuchu.
W amerykańskim filmie z 1983 r. pod tytułem „Nazajutrz” (Day After) w bardzo sugestywny sposób ukazano skutki amerykańsko-radzieckiej nuklearnej konfrontacji. W 1962 r. w szczycie kryzysu karaibskiego, oba supermocarstwa znalazły się na krawędzi konfrontacji nuklearnej.
W cieniu broni jądrowej i wyścigu zbrojeń kształtowały się stosunki pomiędzy dwoma supermocarstwami. Zarówno Stany Zjednoczone, jak i Związek Radziecki unikały, ze względu na arsenały broni jądrowej, bezpośredniej konfrontacji. Z czasem zaakceptowano doktrynę zagwarantowanego wzajemnego zniszczenia (Mutual Assured Destruction – MAD). Mimo, iż po roku 1945 wybuchały liczne konflikty na różnych kontynentach, żadne z supermocarstw nie użyło broni jądrowej. Obecnie jest dziewięć państw posiadających broń jądrową: USA, Rosja, Chiny, Francja oraz Wielka Brytania należące do tzw. „klubu atomowego”, które również były sygnatariuszami reżimu nieproliferacji broni jądrowej w 1968 r. oraz cztery państwa, które znajdują się poza nim: Izrael, Indie, Pakistan oraz Korea Północna.


Opis stanowi fragment Wstępu