Eschatologiczne skutki przędzenia i tkania. Z dziejów semiotyzacji działań wytwórczych w kontekstach sepulkralnych

Opracowanie ukazuje dziejowy proces odkrywania specyfiki kreacyjnego potencjału, jaki wiąże się z magiczno-rytualnym manipulowaniem narzędziami przędzalniczymi i tkackimi w kontekście tanatologicznym. Chodzi o wykorzystanie ich zdolności do podtrzymywania witalności w zetknięciu ze śmiercią i chtonicznymi siłami destrukcji w zaświatach. Punktem wyjścia jest symbolika nici życia. Badawczym wyzwaniem stało się zatem odczytanie eschatologicznych konsekwencji przetwarzania życiodajnego przędziwa w przędzę oraz operowania nićmi wątku oraz osnowy na krośnie. Integralnym elementem proponowanego postępowania jest interpretacja narzędzi włókienniczych związanych z archeologicznymi kontekstami grobowymi, które pochodzą z Europy Środkowej. Pojawiają się one na tym terenie w szerokich ramach czasowych, bo pomiędzy LVI w. p.n.e. a XVIII w. n.e. Atrakcyjność odwołań do aktywności włókienniczej w praktykach pogrzebowych oraz w wyobrażeniach eschatologicznych ma wręcz globalny zasięg, a ich głębia czasowa wydaje się być współbieżna ze znajomością technik obróbki włókien. Świadczy to o kulturowej istotności tego zjawiska w dążeniu do sprostania wyzwaniom, jakie dla podmiotowego istnienia w wymiarze społecznym oraz indywidualnym niosła wszechobecna śmierć.