Skazany na 50 lat...

Skazany na 50 lat… to najbardziej osobista z książek Waldemara Łazugi. Szkicując swój autoportret – bo czymże innym są wspomnienia – pokazuje nam jednak nie tylko siebie.

Kreśli przebogatą galerię przyjaciół i znajomych; mistrzów i uczniów, polityków i artystów. W tle pobrzmiewają dźwięki gitary, echa sal wykładowych, obraz uczniów rozproszonych po szkołach, sądach, redakcjach czy ministerstwach.

W opowieści Profesora osobista narracja wykracza poza prywatny pamiętnik, tworząc wielogłos o nauce, kulturze i pamięci.

 

prof. dr hab. Waldemar Łazuga – Kierownik Stacji Naukowej Polskiej Akademii Umiejętności w Poznaniu. Profesor – senior Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza, profesor Uniwersytetu Kaliskiego im. Prezydenta Stanisława Wojciechowskiego. Były dyrektor Centrum Studiów Otwartych na UAM i rektor Wyższej Szkoły Nauk Humanistycznych i Dziennikarstwa w Poznaniu. Organizator wielu krajowych i międzynarodowych konferencji. Inicjator projektu „Cyfrowa Szkoła Wielkopolsk@ 2030”.

Autor wielu publikacji; wielokrotnie nagradzany nagrodami rektorskimi i ministerialnymi, Nagrodą Biblioteki Raczyńskich im. Józefa Łukaszewicza, nagrodą Klio oraz Nagrodą im. Wacława Felczaka i Henryka Wereszyckiego. Nominowany do nagrody im. Jana Długosza za pozycję pt. Uwikłani w przeszłość. Związany z Tygodnikiem Powszechnym, publikował także felietony i eseje na łamach największych polskich czasopism i gazet.

Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Medalem Komisji Edukacji Narodowej i Medalem za zasługi dla Województwa Wielkopolskiego.

 

    Początek życia jest długi i jest w nim nawet miejsce na nudę. Potem pięć, sześć mrugnięć powieką i ląduję na studiach. A tam lektury, egzaminy, kolokwia, Pajewski, Topolski, Labuda, magisterium z doktryny nacjonalistycznej i doktorat z Bobrzyńskiego. Zaczynam zastanawiać się, ilu moich nauczycieli „jest we mnie”. Ile książek siedzi „na fest”, a ile tylko trochę? W pewnym sensie rodzę się po raz drugi.

    Teraz czas ostro przyspiesza. Wystarczą już dwa mrugnięcia powieką – i jest habilitacja, a następnie dwie profesury, z których – nie wiedzieć czemu – zwyczajna następuje po nadzwyczajnej. W święta tęsknisz za dniem powszednim. W dzień powszedni mylisz środę z wtorkiem. Stopniowo tygodnie zlewają ci się w miesiące, miesiące w lata… Nie bilansujesz jeszcze swego życia. Nie zaglądasz Panu Bogu w karty, choć coraz częściej masz na to ochotę.

    Notujesz to wszystko „na gorąco” wieczorem 7 stycznia 2025 roku, w którym przypada pięćdziesięciolecie twojej nieprzerwanej działalności naukowej i nauczycielskiej.

    Zegar wybija 22.00.

    Do północy jeszcze trochę.