Ratowałam od zagłady

Nie pytałam: Czy powinnam to zrobić? Ale: Jak mam to zrobić? Wspomnienia Irene Gut-Opdyke, Sprawiedliwej wśród Narodów Świata, trzeba przeczytać, by nigdy nie zapomnieć, co robi z ludźmi nienawiść.

Irena Gutówna ma 17 lat, kiedy wybucha wojna, która łagodną, spokojną uczennicę szkoły pielęgniarskiej w Radomiu zamieni w bohaterkę. Od samego początku wojny los jej nie oszczędza, jednakże wraz z kolejnymi doświadczeniami, kolejnym poniżeniem, będzie rosła w niej siła nie tylko by przetrwać, ale również by ratować życie innych.

Angażuje się w działalność konspiracyjną, a kiedy Holokaust staje się faktem – wykorzystuje niemiecko brzmiące nazwisko i aryjski wygląd, by nieść na każdy możliwy sposób pomóc Żydom. Wreszcie pomaga ludziom w ucieczce z getta, ukrywa ich w lesie, a także w piwnicy domu nazistowskiego majora, w którym pracuje jako gospodyni.

Po przetrwaniu wojny i wyjeździe do Stanów Zjednoczonych, po wielu latach milczenia i skrywania głęboko tajemnicy wojennych lat w Polsce, Irena pisze wspomnienia. Skłoniły ją do tego opinie zaprzeczające obozom koncentracyjnym i Holocaustowi.

Wspomnienia Ireny Gut-Opdyke są świadectwem odwagi „zwykłej polskiej dziewczyny” – jak sama mówi o sobie, heroizmu i sprzeciwu jednostki wobec największego zła, jakiego doświadczył świat. Na kanwie książki powstała sztuka w nowojorskim teatrze.

Irena Gut-Opdyke powtarza w książce: „Pamiętajcie – miłość, nigdy nienawiść”, a jej działania są najlepszym przykładem, jak dobro zwycięża zło.