Powybijane witraże

Drogi Czytelniku:
Wiersze, które oddaję w Twoje ręce, są poezją o zabarwieniu obyczajowym, odzwierciedlającą otaczającą mnie rzeczywistość. Szukając mądrości i rozsądku w życiu, codziennym, człowieka. Podąża ona: płynie twórczo, meandrując leniwie jak przysłowiowa rzeka wspomnień, pomiędzy zawiłościami ludzkich losów, po to aby wreszcie wpaść w rwący nurt rzeki teraźniejszości. Zadając sobie: U porogu swojej śmierci interpretacyjnej w morzu przyszłości. Pytania na które i tak nie znalazła odpowiedzi, bo ich w nim nie było.

Do czego może doprowadzić anarchia środowisk, niespójnych konwersyjnie a co za tym idzie, światopoglądowo? I jaki ona może mieć w pływ na człowieka, budującego swój wizerunek etyczny. Iluzorycznie podpierając go konfucjanizmem, porównywanym semantycznie do aksjomatów zapisanych w dziale: Historia literatury chrześcijańskiej – „Patrystyka” – edytowanego ściśle dla gnostyków Kościoła katolickiego? Oraz jak na skutek manipulacji właśnie tymi dogmatami przez wspomniane na początku tekstu, środowiska o przeciętnej percepcji umysłowej. Powstały empirycznie, a nie studyjnie – gnostycznie – „Paradogmaty”. Na skutek których, poszczególne warstwy społeczne, antagonizując się we własnych środowiskach. Zaczynają – podparte instrumentarnym, postępowaniem, ekonomicznym – konglomerat – wchodzić realnie w nurt filozoficzny: zwany taoizmem środowiskowym. Pełnym zaprzeczeń, potwierdzeń i anomalii interpretacyjnych.

A, czy to jest odruch obronny? Który przejawiają społeczeństwa na całym świecie – zwłaszcza w Europie – czy wymuszany na nich, nowy trend socjalizmu narodowego, bądź radykalizmu, a nawet wręcz ekstremizmu środowiskowego – być może dla osiągnięcia, wyższego stadium rozwoju duchowego, tych społeczeństw. W dużej mierze dotyczącego grup hermetycznych w nich egzystujących i niekoniecznie z nimi koegzystujących – konformizm relatywny… impersonalny – Zajmujących się nauczaniem twórczym. Pokolenia ludzi, żyjących w transcendencji, a zarazem niemogących przekroczyć bariery metafizycznej, zawartej w pojęciu transcendentny – myślący, wynalazczy, interferencyjny, ogólnoludzki – Czas pokaże.

Jacek Caban