Czasowniki

Słowa w wierszach Pandelisa Boukalasa nie są jedynie materiałem do
tworzenia krajobrazu poetyckiego. Poeta, niejako odzierając je z
pierwszego rzucającego się w oczy znaczenia i sięgając do ich
pierwotnych sensów, wydobywa na światło ukrytą w nich pradawną
etymologię, odkrywa ich esencję. Traktuje je jako niezależne byty
stanowiące nieodłączną część ludzkiego istnienia. Tytułowe
„czasowniki” – rimata – odsyłają do pierwotnego znaczenia tego
wyrazu,
który niegdyś oznaczał wszystko „to, co wypowiedziane”. Świadomy
mocy
kreacyjnej słów, Pandelis Boukalas rzuca wyzwanie czasowi, śmierci,
pustce, chorobie i kruchości istnienia. Słowa stają się narzędziem
ratunku, orężem, za którego pomocą stara się oszukać
„próżnię”,
szydząc ze śmierci i sprawiając, że staje się ona zaledwie igraszką
słowną. Jest on jednak świadomy kruchości słów, ich ułomności w
wyrażaniu niewyrażalnego, w oddawaniu pełnej gamy barw i odcieni
uczuć, a zwłaszcza przenikającej cały ten tom miłości. Mają jednak
słowa w „Czasownikach” wymiar jak najbardziej ziemski – stają się
bowiem przepustką do wolności, „paszportem do świata ludzi
podobnych”,
kartą przetargową dającą człowiekowi „z zewnątrz”, obcemu,
choćby
pozorne poczucie bezpieczeństwa, pozwalając mu poczuć się częścią
grupy osób mówiących tym samym językiem. Czasowniki to bezimienny głos
wołający z Hadesu, antyepicki głos sprzeciwu i zarazem manifest
twórcy, który mając świadomość władzy nad dłonią stwarzającą
litery
układające się w słowa, rzuca wyzwanie przeznaczeniu i przemijaniu,
przekonany, że słowo, choćby fragmentarycznie zachowane, staje się
świadectwem obecności i wybawieniem od śmierci.