Przepaść

„Przepaść” to trzy utwory o miłości, śmierci i Polsce. O przepaści między wyobrażeniem a rzeczywistością. O dorastaniu do klęski.

Opowiadania ukazały się w „Twórczości”. Czy zapowiadają literaturę nowych obrachunków? Krzysztof Bielecki dokonuje między innymi oceny postaw inteligenckich po 10 kwietnia 2010 roku, uznając Krakowskie Przedmieście za swoisty wyrzut sumienia. Drwi z tych, którzy tam drwili – jakby szyderstwo miało być w minionych dniach miarą intelektualnej wyższości. Pyta o tożsamość. Próbuje ocalić własną. Nie unika kontrowersji. Kreuje świat pełen mistyfikacji, ironii, a w rezultacie goryczy. Piszącemu trudno się idzie. Woli przystawać. Oglądać się. Mieć wrażenie, przejmować się, tęsknić. Bezradnie rozkładać ręce nad upływającym życiem. I nad jego ułomnością. Przygniatającą liczbą zdarzeń i spraw, które nie ważą.

Prócz trzech: miłości, śmierci i miejsca, gdzie to się zdarza.

To istota – tu szuka się pożądanych perspektyw.

Jedną z moich ulubionych jest dziecięcy infantylizm. Proszę zatem o wyrozumiałość, zwłaszcza w przypadku pewnych scen (czy założeń) w „Wyprawie krzyżowej”.

Przekonany, że warto być cokolwiek naiwnym, zapraszam do lektury. 

Krzysztof Bielecki

W Newsweeku nr 4, 19-25 stycznia 2015 czytamy:

Wyobraźnia bez granic

Krzysztof Bielecki […] wraca tomem efektownej, ale wymagającej skupienia prozy, której narratorem jest „nieskończenie pięćdziesięcioletni i niechcący samotny chłopiec”. Tak się przedstawia, jednocześnie sygnalizując, że jest w wieku dojrzałym, że jest outsiderem […] i że zachował chłopięcą infantylność. […]

Jest melancholijny, ale jego wyobraźnia szaleje jak dawniej. Miesza elementy baśni z codziennością […]. Nawiązuje do literackiej klasyki i ważnych zdarzeń z naszej najnowszej historii, odliczając w kolejnych częściach książki czas do 10 kwietnia 2010. Wtedy spod Warszawy wyrusza na Krakowskie Przedmieście chłopiec z krzyżem zrobionym z brzozowych gałązek... Niby zabawa, ale jednak wyskakuje spod niej powaga.