Czuła trucizna

Autorka o książce: “Od skończenia studiów zawsze wiedziałam, że chcę pracować w muzeum, między innymi po to, żeby móc dotykać dzieł sztuki. Ksiażkę tę pisałam, kiedy po urodzeniu syna „siedziałam z nim w domu” i od od czasu do czasu bardzo tęskniłam za swoją pracą. Chciałam również uwiecznić w książce kilka rodzinnych historii (niektórzy ich uczestnicy żyją do dzisiaj), a także kilka obrazów i fotografii, w tej liczbie Chatę, która w oryginale jest otoczona słonecznikami, a nie malwami. Muzeum Sztuki Nowoczesnej w książce oczywiście nie jest tożsame z Muzeum na Pańskiej – to ostatnie kompletuje swoją kolekcję od zera (począwszy od Jana Pawła Uklańskiego), ja natomiast opisywałam wymyśloną instutucję, której zbiory obejmują zbiory współczesne warszawskiego Muzeum Narodowego. Opisane przeze mnie dzieła sztuki i miejsca oczywiście istnieją, począwszy od pastelu Witkacego Fałsz kobiety, który istotnie przedstawia żonę fabrykanta guzików, poprzez nieborowską bibliotekę z Gorgoną na kominku, a na Chacie kończąc. Dodajmy na zakończenie, że nie jest to powieść z kluczem, chociaż podobieństwo niektórych postaci do osób realnie istniejących jest oczywiście nieprzypadkowe…”