Głodna tygrysica i inne bajki buddyjskie

Dżataki należą nie tylko do najstarszych, ale i najpopularniejszych bajek. Żyją one w niezliczonych wersjach i stanowiły inspirację dla bajek Ezopa, "Baśni z tysiąca i jednej nocy", dla średniowiecznych twórców, jak Chaucer, Spencer i Boccaccio, dla Szekspira, a nawet dla współczesnej "Księgi dżungli" Kiplinga. Największy i najstarszy zbiór dżatak, złożony z 547 opowieści w języku palijskim, swą ostateczną postać uzyskał około roku 500 n.e. i zatytułowany został po prostu "Dżataka".
Tradycyjne kultury mądrze unikają podziału swej spuścizny na literaturę dla dzieci i dla dorosłych, stawiając pytania istotne dla każdego, bez względu na wiek: Co jest dobre? Co jest złe? Jak było niegdyś? Jaki jest właściwy sposób życia? Dżataki odnoszą się do takich pytań nie poprzez filozofię, lub ustalony opis świata, lecz przez żywą demonstrację funkcjonowania wartości moralnych i duchowych w naszym życiu. Ich uniwersalne przesłanie to współczucie, szacunek i miłość do wszystkich form życia, odwaga, wytrwałość, pogoda ducha i wiara.
Będąc skarbnicą wiedzy o kulturze Wschodu, dżataki uznane zostały z biegiem czasu za przekazywane przez tradycję ustną pouczenia samego Buddy, który opisał w nich swoje przeszłe wcielenia, kiedy odradzał się jako zwierzę, człowiek, bóg albo duch.
Przez ostatnie 2500 lat były one opowiadane, rysowane, malowane i odgrywane we wszystkich bodaj krajach Azji. Niektóre mają jednak znacznie starszy rodowód i zostały prawdopodobnie przystosowane do tradycji buddyjskiej przez późniejszych nauczycieli i mistrzów, którzy dostrzegli w nich ważne, ponadczasowe treści.

Rafe Martin opiera się w swym wyborze zarówno na podstawowej wersji palijskiej jak i na wersjach sanskryckich, starając się w żywy i przystępny sposób przekazać ich bogactwo nam, ludziom Zachodu. W spisie treści przy tytule większości dżatak umieszczono ich tradycyjne numery z klasycznego angielskiego tłumaczenia z pali.