Alibi. Kryminały przedwojennej Warszawy

Fragment książki:
 Jerzy Klin ciągnął swój monolog.
 – Pisane atramentem czerniejącym, niebieskim. Wiecznym piórem. Sherlock Holmes powiedziałby, że wieczne pióro było niedawno oddane do naprawy na ulicy brukowanej asfaltem, która ma trzy przecznice, że starszy pomocnik młodszego czeladnika w warsztacie naprawczym sepleni przy wymawianiu litery „s” i przy tym szalenie lubi brunetki z pieprzykiem na lewym policzku obok nasady nosa...
 Pozostali milczeli. Czekali.
 – Pozwolicie, że odczytam wam treść tego anonimu:
      
     Albercie Godlewski.
     Z wiadomych Ci powodów zabiję Cię dziś wieczorem podczas kolacji u Ciebie w domu.
     Nie mam innego wyjścia.
      
 Jerzy Klin znów gwizdnął.
 – „Z wiadomych ci powodów”. Co to mogą być za powody, Albercie?
 Albert Godlewski był spokojny.
 – Nie mogę właśnie tego zrozumieć.
 – Zawiadomiłeś policję?
 – Nie. Przecież ciebie zaprosiłem specjalnie na dzisiejszy wieczór. I was także.