Koniec pogoni za szczęściem

O psychoterapii i medytacji, o ciągłej pogoni za szczęściem, która sprowadza na nas jedynie nieszczęście.

O emocjonalnej nieuczciwości, o wielkim, z uporem budowanym przekonaniu, że dzięki wypieraniu swoich pragnień i ściganiu ideałów osiągniemy szczęście.

O przewrotnych mechanizmach, które nawet praktykę duchową angażują w podsycanie niemożliwego do zaspokojenia głodu.

O tym, dlaczego niektórzy wspaniali, szanowani nauczyciele byli alkoholikami lub wikłali się w skandale seksualne.

Jesteśmy osaczeni przez terapie, diety i programy samodoskonalenia, a wszystkie one obiecują nas naprawić. Nie dajemy sobie sprawy, że w ten sposób próbują one cichaczem wpoić w nas przeświadczenie, że jesteśmy popsuci i wymagamy naprawy. Co się jednak stanie, gdy zamiast poszukiwać kolejnej formy naprawy, raz na zawsze kwestionujemy to założenie? Skoro na pewnym podstawowym poziomie nie potrzebujemy naprawy, to nasze codzienne, zwykłe życie jest nie tyle problemem, który trzeba by rozwiązać, ile raczej już samym tym rozwiązaniem, którego poszukujemy. Jeśli tak, to nasze potoczne pojęcie ,,problemów" i ,,rozwiązań" trzeba będzie poddać drastycznej rewizji. Ta książka będzie zatem [...] o byciu zwykłym człowiekiem i o tym, jak to się ma do tak zwanej duchowości. Kolejne rozdziały będą poświęcone badaniu, jak te dwa aspekty współgrają ze sobą w codziennym życiu: w pracy, związkach z ludźmi, w doświadczaniu czy to namiętności, czy trudności.