Apacze. Orły Południowego Zachodu

Surowy był kraj zwany Apaczerią – ojczyzną Apaczów, gdzie każdy owad miał żądło, każdy krzak kolce, a każdy wąż – jad. Życie tutaj było codzienną walką o przetrwanie, rozpaczliwym zmaganiem z wrogą naturą i okrutnymi drapieżnikami, tak w zwierzęcej, jak i w ludzkiej postaci. Niedostępne góry i bezkresne pustynie były ojczyzną Apaczów, a oni sami jej nieodrodnymi dziećmi. Bez słowa skargi znosili głód, pragnienie, upały i mrozy. W każdym obcym widzieli wroga, nie ufali nikomu. Polując i zbierając zawsze potrafili znaleźć coś do jedzenia, choć nieprzyjazna przyroda nie mogła ich zbyt wielu wyżywić w jednym miejscu. Tworzyli więc małe, kilkurodzinne grupy, które znajdowały się w ciągłym ruchu. Będąc wojowniczym narodem rodzili się i wychowywali do walki. Cieszyli się też pełną niezależnością i wolności swej strzegli bardzo zazdrośnie...