Tymczasowy przyjaciel Józef Lipski ambasador polski w III Rzeszy (1933–1939)

Józef Lipski (1894–1958) należy do najważniejszych postaci polskiej dyplomacji doby międzywojennej. Wywodził się z elity wielkopolskiego ziemiaństwa. Pierwsze doświadczenia zdobywał w Komitecie Narodowym Polskim Romana Dmowskiego. Do pracy w Ministerstwie Spraw Zagranicznych został przyjęty w 1919 roku i stał się ekspertem od zagadnień niemieckich. Negocjował polsko-niemiecki układ o nieagresji z 1934 roku. Jako ambasador w Berlinie służył sprawie ugody – między obydwoma skłóconymi państwami – której twórcami byli Józef Piłsudski i Adolf Hitler. Wierzył w słuszność i szanse polityki równowagi. Po klęsce, którą Polsce przyniósł Wrzesień 1939 roku, pozostał czynny do końca – w polityce na uchodźstwie.

Poświęcone Lipskiemu studium biograficzne to zarys życia dyplomaty. Analizie poddano zwłaszcza berlińską misję jako szczyt jego kariery. Autor wykorzystał nowe źródła i zawarł w książce nowe przemyślenia. Poddał rewizji tezy zarówno o polsko-niemieckiej zażyłości w latach 1934–1938, jak i o polskim zaufaniu do przywódcy III Rzeszy, które zazwyczaj są powodem niezasadnej krytyki wobec twórców polskiej polityki zagranicznej.