Zapach więzienia

Przekład z języka węgierskiego Małgorzata Komorowska. Autobiograficzna opowieść Ádáma Bodora wzbudzi ciekawość jego wielbicieli, którzy znajdą w „Zapachu więzienia” niejeden klucz do twórczości pisarza, m.in. do „Okręgu Sinistra” oraz „Wizyty arcybiskupa” (Wydawnictwo Czarne, Wołowiec 2001 i 2002). „Zapach więzienia” jest książką ważną i z innych powodów. Na pozór lekka, swobodna rozmowa, którą z Ádámem Bodorem prowadzi Zsófia Balla, stopniowo odkrywa sprawy niezwykle osobiste, trudne i dramatyczne. Autor wspomina swoją młodość w Siedmiogrodzie, do którego tęskni po latach nieobecności. Opisuje kilkuletni pobyt w więzieniu, gdzie jako nastolatek trafił za działalność opozycyjną, i pokazuje grozę lat 50. w Rumunii. Opowiada o wymieszanym kulturowo, ubogim i tajemniczym kraju, który opuścił, i jednocześnie formułuje przenikliwy pogląd na historię Europy Środkowej, stanowiący zarazem istotny komentarz do własnej twórczości. Anegdotyczny tok opowieści sprawia, że wywiad czyta się wartko, niemal jak powieść przygodową. „Zapach więzienia” jest portretem artysty niechętnie i rzadko mówiącego o swojej pracy. Humor, melancholia oraz ironia Bodora odkrywają przed czytelnikami człowieka o niezwykłej osobowości, dla którego samotność była i wyborem, i koniecznością.